Werken aan de Pleinrevolutie....
Even een paar uurtjes werken nu het nog koel is. De achtertuin als kantoor. Hier groeien de plannen voor de 'pleinrevolutie'. Gelukkig zien steeds meer mensen in dat we in actie moeten komen als we het stedelijk gebied, een groot deel van Nederland is dat nu eenmaal, leefbaar willen houden. Waterberging, binnenstedelijk klimaat, opslag van Co2, bij de 'pleinrevolutie' komt alles samen.
De term 'pleinrevolutie' klinkt wat dramatischer dan het werkelijk is misschien, want het is geen plotsklapse omslag met vlaggen en demonstraties. Dit is een sluipende, stille revolutie. En hij is al gaande.
In mijn eigen omgeving zie ik hoe buurtgenoten zich ontfermen over stukjes snippergroen, hoe huiseigenaren verwaarloosde plantsoenen opkopen. Er worden subsidies verstrekt voor de vergroening van schoolpleinen, stadstuinen en plukroutes schieten uit de grond. Een enkele gemeente steunt inwoners die willen vergroenen met ludieke acties als 'operatie Steenbreek' waarbij je voor iedere ingeleverde stoeptegel een plantje krijgt... en dan woon ik dus niet eens in een grote stad.
De wens van de mens om in contact te staan met groen is groot. Kijk naar een doorslaand succes als de AHmoestuintjes, bekijk de wachtlijsten bij de tuinverenigingen, de ongekende revival van de kamerplant, compleet met bloggers en vloggers...
Omgaan met groen, het voelen, ruiken en eten van planten zit nu eenmaal in onze genen. We zijn met de verstedelijking van ons land misschien even afgedwaald, maar het verlangen naar groen is groter.
Helaas hebben velen van ons de afgelopen decennia het idee gekregen dat groen 'lastig' is, of tijdrovend. Aangemoedigd door de natuursteenhandel en niet in de laatste plaats de tuincentra, begonnen we en masse tuinen te betegelen, kunstgras te leggen, perkjes op te heffen en bomen te kappen. Mijn eigen buren hebben de gemeente gevraagd de gigantische platanen op ons parkeerterrein weg te halen omdat de wortels de stenen opduwen, 'zo lastig met parkeren'. Omdat in ons dorp het ambtelijk apparaat tien jaar achter loopt bij de rest van het land vrees ik dat ik deze bomen niet kan redden. Waarschijnlijk gaan diezelfde buren dit najaar bij de gemeente klagen dat het regenwater zo slecht wegloopt...
Vol energie zet ik mijn schouders dan ook onder de 'pleinrevolutie' met de gedachte dat als we beginnen met de scholen, we een nieuwe generatie kunnen opvoeden die weer in contact staat met de natuur. Een generatie die de klimaatuitdagingen serieus neemt, die begrijpt dat alle kleine beetjes samen wèl een verschil maken. Een generatie die weer verstand heeft van de manier waarop ons eten groeit en van de samenhang tussen water, lucht en aarde. Ten aanval!
